از خطبه‏ هاى آن حضرت علیه السّلام است (که در نخیله) هنگام رفتن بشام‏  (جنگ صفّین در بیست و پنجم ماه شوّال سال سى و هفت هجرى فرموده):
سپاس خداوند را سزا است هر بار که شب گردد و جهان رو به ظلمت و تاریکى نهد و ستایش حقّ تعالى را روا است هر وقت که ستاره هویدا و پنهان شود (همیشه در هر وقتى از اوقات حمد و شکر خداى متعال بر هر کس واجب و لازم است) و حمد بیشمار معبودى را است که مستجمع جمیع صفات کمالیّه است و نعمت و بخشش او تمامى ندارد (همگان را شامل است) و فضل و کرمش را هیچ چیز برابرى نمى‏ کند.
و بعد جلو داران لشگر خود (زیاد ابن نصر و شریح ابن هانى) را (با دوازده هزار سوار) فرستادم و بایشان دستور دادم که در کنار فرات درنگ نمایند تا فرمان من (در خصوص حرکت) بآنها برسد و مصلحت در این دیدم که از این آب (فرات) عبور کرده نزد عدّه ‏اى از شما (مسلمانان) روم که در اطراف دجله ساکن (اهل مدائن) هستند و ایشان را تجهیز کرده با شما بجنگ دشمنتان بیاورم و آنها را براى شما کمک قرار دهم.