در بیان فتنه
از خطبه هاى آن حضرت علیه السّلام است (در بیان آنچه سبب فتنه و فساد می شود): منشأ فتنه و فسادها (در میان مردم) پیروى از خواهشهاى نفس است و احکامى که بر خلاف شرع صادر گردد، کتاب خدا (قرآن کریم) با آن خواهشها و حکمها مخالف است و (همچنین از اسباب فتنه و فساد آنست که) گروهى از مردم دیگران را بر خواهشها و حکمهاى بر خلاف دین یارى و پیروى میکنند (چون حقّ و باطل را در هم مى نمایند فتنه و فساد ظاهر میشود) پس اگر باطل با حقّ در هم نمى شد راه حقّ بر خواهان آن پوشیده نمى گردید و اگر حقّ در میان باطل پنهان نمى بود دشمنان (هرگز) نمىتوانستند از آن بد گوئى کنند ولیکن چون قسمتى از حقّ و قسمتى از باطل فرا گرفته و درهم مى گردد پس آنگاه شیطان بر دوستان خود تسلّط پیدا میکند (براى اضلال و گمراهى فرصت بدست آورده و باطل را در نظر خواهان حقّ جلوه مىدهد و راه بدگوئى را براى دشمنان دین باز مى نماید) و کسانیکه لطف خدا شامل حالشان گردیده است (از اضلال و گمراهى شیطان) نجات مى یابند (و از آمیزش حقّ بباطل در شبهه نمى افتند).
