در وصف اصحاب رسول
از سخنان آن حضرت علیه السّلام است که در آن ثبات قدم خویش و سائر اصحاب حضرت رسول و فداکاریهاشان را در جنگها براى یارى دین مقدّس اسلام بیان فرموده و اصحابش را بجهاد در راه خدا و جنگ با دشمنان ترغیب نموده آنان را از سستى در این امر توبیخ و سرزنش مى نماید ما براى یارى دین اسلام زمانیکه با رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله بودیم پدران و فرزندان و برادران و عموهاى خود را (در جنگها) مى کشتیم و این رفتار بر ایمان و اعتقاد ما افزوده اطاعت و فرمانبردارى پیش مى گرفتیم و ثبات قدم ما را در راه راست مى افزود و شکیبائى ما را بر سوزش درد و سعى و کوششمان را براى جهاد با دشمن زیاد مى نمود و در کارزارهاى زمان پیغمبر روش جنگیدن ما با دشمن چنین بود مردى از ما با یکى از دشمن بیکدیگر حمله کرده با هم در مى افتادند مانند در افتادن دو حیوان نر و بجان یکدیگر مى افتادند (در صدد کشتن هم بر مى آمدند) تا کدام یک دیگرى را از جام مرگ سیراب نماید (او را بکشد) پس گاهى ما بر دشمن ظفر مى یافتیم و گاهى دشمن بر ما غالب مى گشت، چون خداوند راستى ما را دید از همه چیز گذشتن در راه اسلام را نشان دادیم دشمن ما را خوار و فیروزى را نصیب ما گردانید، تا اینکه اسلام مستقرّ و امر دین منظّم گردید مانند شترى که در موقع استراحت سینه و گردن خود را بر زمین مى افکند (از اضطراب و نگرانى از دشمن رهائى یافت) و در جاهاى خود پخش شد (حقیقت آن در همه جاى جهان منتشر گردید) و بجان خودم سوگند اگر رفتار ما (در یارى اسلام) مانند رفتار شما بود (و در پیکار با دشمن مانند شما سستى و سهل انگارى مىنمودیم) پایه دین برقرار نمى گردید (خداشناسى پیدا نمى شد) و شاخه درخت ایمان سبز نمى گشت (قوانین اسلام منتشر نمى گردید) و سوگند بخدا از این رفتار (ناپسندیده و سستى در کارزار بعوض شیر از ناقه دنیا) خون خواهید دوشید و در پى آن (وقتى دشمن بر شما مسلّط گردد) پشیمان خواهید گشت.
