به نام خداوند بخشنده مهربان‏

سوگند به اسبان دونده‏اى که نفس زنان به سوى میدان جهاد پیش رفتند، و سوگند به آنها که بر اثر برخورد سمشان به سنگهاى بیابان، جرقه‏هاى آتش افروختند، و با دمیدن صبح بر دشمن یورش بردند، و گرد و غبار به هر سو پراکنده کردند، و ناگهان در میان دشمن ظاهر شدند، که انسان در برابر نعمتهاى پروردگارش ناسپاس و بخیل است.

او خود نیز بر این معنى گواه است، او علاقه شدیدى به مال دارد، آیا نمى‏داند روزى که تمام آنچه در قبرهاست زنده مى‏شود، و آنچه در درون سینه‏ها است آشکار مى‏گردد، در آن روز پروردگارشان از آنها کاملا با خبر است؟ (1تا11)