از خطبه هاى آن حضرت علیه السّلام است
)در
بیان وجه تسمیه شبهه و اینکه کسی را از مرگ رهائى نیست):
(1) شبهه از این جهت شبهه نامیده شده که شبیه و مانند حقّ است (هر کس نمىتواند
میان حقّ و باطل تمیز دهد) پس روشنى دوستان خدا در شبهه ایمان و اعتقاد ایشان است
(بخدا و رسول) و راهشان راه هدایت و رستگارى است (که از آن راه پیروان خود را از
تاریکىهاى شبههها نجات داده و حقّ را بآنان آشکار مىنمایند)
(2) و امّا دشمنان خدا دعوت کننده شان در آن شبهه ضلالت و گمراهى است و رهنماى شان
کورى و سرگردانى (که بسبب آن پیروان خود را در دنیا بدبخت و در آخرت بعذاب الهىّ گرفتار
مىسازند)
(3) پس (پیروان دوستان خدا نباید از مرگ و کشته شدن بیم داشته باشند، زیرا( کسی را
هم که از مرگ بیم داشته باشد بالأخره نجات و رهائى از آن نیست و کسیکه دوستدار
زنده بودن باشد همیشه باقى و زنده نخواهد ماند) بنابراین شایسته آنست که شخص به
زندگى موقّتى دنیا دل نبندد و از مرگ و پیکار در راه خدا براى نصرت دین رو نگرداند(.
